Περιγραφή
Ελένη Βερναδάκη (1933) – Ελληνική κεραμοπλαστικη.
Βιογραφικό του καλλιτέχνη:
Η Ελένη Βερναδάκη σπούδασε κεραμική στο Hammersmith College of Art and Building του Λονδίνου (1957-1959). Επιστρέφει στην Ελλάδα στα τέλη του 1959 και ανοίγει το εργαστήριό της στο κέντρο της Αθήνας (Σόλωνος 20), το οποίο από το 1974 μεταφέρθηκε στην Κάντζα, σε κτήριο που είχε ειδικά σχεδιάσει ο αρχιτέκτονας Τάκης Ζενέτος. Το 1961 εντάσσεται στην «Ομάδα Τέχνης α΄» που είχε στόχο την προώθηση της τέχνης στο ευρύ κοινό.
Από το 1968 έως το 2015 λειτουργεί το Μορφολογικό Κέντρο Αθηνών – adc (Athens Design Center), το οποίο ίδρυσε με τον σύζυγό της Νίκο Παπαδάκι και αποτέλεσε σημείο αναφοράς και δυναμικό κύτταρο δημιουργίας, προβολής και προώθησης στο κοινό έργων που πρότειναν μιαν εμπνευσμένη συμβίωση του χειροποίητου καλλιτεχνικού αντικειμένου με τη σύγχρονη ζωή. Υπήρξε επίσης ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Σύγχρονης Τέχνης (ΣΥΣΤ), όπου διετέλεσε και γενική γραμματέας. Παρουσίασε έργα της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Για πενήντα και πλέον χρόνια η Ελένη Βερναδάκη δημιούργησε εκατοντάδες κεραμικά αντικείμενα-φόρμες, ανανεώνοντας ριζικά την καλλιτεχνική κεραμική στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Στα πρώιμα έργα της διαφαίνονται εκλεκτικές αναφορές στην ντόπια κεραμική παράδοση και την αρχαία ελληνική αγγειοπλαστική. Παράλληλα, ωστόσο, στην πορεία της δουλειάς της, κυρίαρχο χαρακτηριστικό στα έργα της θα είναι η δυναμική αξιοποίηση των αρχών του κεραμικού «μοντερνισμού» του 20ού αιώνα, ενώ θα δώσει και έργα που αποτελούν ξεχωριστή έκφραση του πεδίου που περιγράφεται ως «εννοιολογική κεραμική». Κοινή συνισταμένη στη δημιουργική της πορεία θα είναι η έρευνα σχετικά με την ίδια την έννοια και τα όρια της κεραμικής τέχνης αλλά και συνολικά του χειροποίητου καλλιτεχνικού αντικειμένου.
Η Βερναδάκη θα κατορθώσει τελικά να υπερβεί τη διάκριση αφενός μεταξύ «υψηλής» και «ελάσσονος» τέχνης και αφετέρου μεταξύ χρηστικού και μη χρηστικού αντικειμένου. Στο πνεύμα του studio ceramics, στο οποίο γαλουχήθηκε, δεν δεσμεύτηκε από τυποποιημένες φόρμες ή χρήσεις του κεραμικού έργου και αντιμετώπισε την κεραμική ως «συνισταμένη έκφραση των εικαστικών τεχνών», όπως τη χαρακτήριζε η ίδια. Ως μια μορφή τέχνης η ποιότητα της οποίας ορίζεται από τη διαρκή έρευνα, τεχνική, μορφοπλαστική και διανοητική, που καταθέτει ο καλλιτέχνης.
Στο πληθωρικό της έργο συναντάμε και άλλες εμπνευσμένες εφαρμογές της πλαστικής της έρευνας, όπως τραπέζια-φόρμες, τολμηρά κοσμήματα-αντικοσμήματα και πολλά ακόμη, όπου εκτός από τον πηλό αξιοποιεί τις ιδιότητες και υλικών όπως το μάρμαρο, το ξύλο, διάφορα μέταλλα, ακόμη και το πλαστικό.
Δούλεψε, επίσης, σε αρχιτεκτονικές εφαρμογές της κεραμικής, σχεδιάζοντας και κατασκευάζοντας επιτοίχιες συνθέσεις για δημόσια και ιδιωτικά κτήρια, ενώ, παράλληλα, συνεργάστηκε με τους Γιάννη Μόραλη, Παναγιώτη Τέτση, Μιχάλη Κατζουράκη και Δημήτρη Μυταρά για τη μεταφορά σχεδίων τους για κεραμικές συνθέσεις. Σε όποια κλίμακα και αν δούλεψε, η Ελένη Βερναδάκη αντιμετώπισε την καλλιτεχνική πράξη ως μια ενιαία διανοητική και δεξιοτεχνική διαδικασία που δίνει μορφή στην ύλη και υλοποιεί τη μορφή, πέρα από τις συμβατικές ταξινομήσεις των τεχνών.
Ελένη Βερναδάκη (1933) – Ελληνική κεραμοπλαστικη.
Κωδικός: C646
