Περιγραφή
Νίκος Στεφάνου (1933) – Έργο ζωγραφικής “Νεκρή Φύση”, λάδι σε μουσαμά.
Διαστάσεις: 70.0 X 80.0 εκ.
Βιογραφία:
Νίκος Στεφάνου (1933) – Σκηνογράφος, ζωγράφος, κεραμίστας, Πειραιάς, 1933
Σε ηλικία 17 χρονών άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με τη σκηνογραφία, φιλοτεχνώντας σκηνικά και κοστούμια για θιάσους του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά και του Πειραϊκού Συνδέσμου. Το 1960, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε ελεύθερες σπουδές θεάτρου στο Παρίσι, ενώ, παράλληλα, γράφτηκε στην Ecole des BeauxArts (19601962), όπου παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας.
Έχει εργαστεί για τη ζωγραφική εκτέλεση σκηνικών στα ατελιέ γνωστών θεάτρων της γαλλικής πρωτεύουσας (Opera, Opera Comique, Odeon, Chatelet), στη Βιέννη (Staatsoper, Volksoper) και στο Μόναχο. Φιλοτέχνησε τα σκηνικά και τις ενδυμασίες για παραστάσεις των θεάτρων Oxford Play House και Round House του Λονδίνου. Έχει συνεργαστεί με όλες τις κρατικές σκηνές (Εθνικό θέατρο, ΕΛΣ, ΚΘΒΕ κ.λπ.) και πολλούς θιάσους ελεύθερου θεάτρου (Β. Brecht, Ο καλός άνθρωπος του Σετσουόν, ΚΘΒΕ, 1963/1964 S. Beckett, Περιμένοντας τον Γκοντό, ΚΘΒΕ, 1965/1966 Ι. Καμπανέλλης, Η αυλή των θαυμάτων, Εθνικό θέατρο, 1982/1983 P. Shephard, Τo θαμμένο παιδί, θέατρο Τέχνης, 1983/1984 Αριστοφάνης, Νεφέλες,Εθνικό θέατρο, 1984 Α. Μότεσις, Ο Βασιλικός, Εθνικό θέατρο, 1985/1986 Ευριπίδης, Ικέτιδες, ΚΘΒΕ, 1985/1986 Αισχύλος, Πέρσες, Εθνικό θέατρο, 1990 θ. Σακελλαρίδης, Βαφτιστικός,ΕΛΣ, 1995 –1996 1997).
Οι σκηνογραφικές του δημιουργίες διακρίνονται για τη λιτότητα των εκφραστικών μέσων και τις περιορισμένες κατασκευαστικές απαιτήσεις. Με ευτελή υλικά (χαρτί, ξύλο) δημιουργεί, στην ουσία, μια ζωγραφική σε τρεις διαστάσεις, όπου συνδυάζονται με φαντασία, και παρακολουθώντας πάντοτε τις δραματουργικές ανάγκες του έργου, στοιχεία ρεαλιστικά, αφαιρετικά και κονστρουκτιβιστικά. Δεν επιχειρεί να πείσει για το ρεαλισμό του χώρου που αναπλάθει. Αντίθετα, ενδιαφέρεται να υποβάλει έναν κόσμο αλλιώτικο, όπου ο θεατής μπορεί, έστω και για λίγο, να βιώσει το όνειρο και το μύθο.
Από πολύ νωρίς, παράλληλα με τη δουλειά του στο θέατρο, ασχολήθηκε και με τη ζωγραφική. Τα εργοστάσια, με τις καμινάδες τους και τους καπνούς τους, αποτελούν μνήμες και συγκινήσεις των παιδικών χρόνων, από τις επισκέψεις του στο Γκάζι, χώρο εργασίας του πατέρα του, και κυριάρχησαν στα πρώτα του έργα, αλλά και μέχρι σήμερα εμφανίζονται στις δημιουργίες του ως αυτοτελές δέμα ή, μεταπλασμένα, ενσωματώνονται ως θραύσματα σε άλλες συνθέσεις. Τα τοπία που κυριαρχούν στις συνθέσεις του αποκαλύπτονται στο θεατή πίσω από ένα ανοιχτό παράθυρο. Με αυτό τον τρόπο, αλλά και καθώς αποτελούν μια φανταστική σύνθεση βιομηχανικών, αστικών και παραθαλάσσιων χώρων, δίνουν την αίσθηση μιας ατμόσφαιρας ονειρικής με μεταφυσικές, συχνά, διαστάσεις.
Η ζωγραφική του είναι αναπαραστατική, χωρίς να υπαγορεύεται από την ανάγκη πιστής καταγραφής της πραγματικότητας. Συχνά περιορίζεται η περιγραφικότητα του χρώματος και γίνεται αυθαίρετα η χρήση του, οι μορφές αποδίδονται με σχηματική απλοποίηση ή και με αφαιρετικά στοιχεία, η αίσθηση του βάθους δεν υπακούει αυστηρά στους προοπτικούς κανόνες, και ετερόκλητα στοιχεία συνυπάρχουν στην ίδια σύνθεση με σουρεαλιστική διάθεση.
Κύριος γνώμονας των θεματικών και μορφοπλαστικών του επιλογών είναι ο συγκερασμός της πραγματικότητας και του ονείρου, η ποιητική μετάπλαση χώρων και καταστάσεων οικείων. Με παρότρυνση του, δημιουργήθηκε στις της δεκαετίας του ’60 ένας καλλιτεχνικός πυρήνας, από τον ίδιο και τους Α. Φασιανό και Β. Σπεράντζα. Οι τρεις καλλιτέχνες δούλεψαν για μία περίπου δεκαετία στο περίφημο, κοινό ατελιέ στην Καλλιθέα, όπου μέχρι τότε δούλευε μόνος ο ζωγράφος Α. Κέπετζης. Ο κοινός αυτός χώρος εργασίας και συνάντησης επηρέασε σημαντικά όχι μόνο τη δουλειά των τριών καλλιτεχνών, αλλά και άλλων συναδέλφων τους κατά την περίοδο ‘6070.
Έχει παρουσιάσει έργα του ζωγραφικής και κεραμικής σε ατομικές («Άστορ», 1964· «Βουρκαριανή», Κέα, 1989, 1991, 1999 Art Athina «Σκουφά», 1994 «Αστρολάβος», Σπέτσες, 1998) και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις (Galerie «3+1», Παρίσι, 1968 FIAC, Παρίσι, 1995 «Anny Balta», Θεσσαλονίκη, 1997 «Έρσης», 1997 Πινακοθήκη Πιερίδη, 1997 «Ειρμός», Θεσσαλονίκη, 1997 Πειραιάς, 1998). Έργα του βρίσκονται στην Π.Δ. Ρόδου, στην Πινακοθήκη Αβέρωφ κ.α.
Νίκος Στεφάνου (1933) – Έργο ζωγραφικής “Νεκρή Φύση” – Ένα εξαιρετικό και συλλεκτικό έργο ζωγραφικής.
Κωδικός: E1056
